aaaaCzęsto usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.aaaa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Manfred, George Byron

Utwór powstały w latach 1816-1817, nazwany przez samego Byrona „dramatem metafizycznym”, posiada cechy poematu dramatycznego i dramatu otwartego. Lord Byron dramat ten napisał bezpośrednio po burzliwych wydarzeniach jego życia, jakimi były rozpad małżeństwa w atmosferze skandalu, a także posądzenie Byrona o romans z jego przyrodnią siostrą Augustą Leigh. Atakowany przez prasę i poddany ostracyzmowi społecznemu, Byron opuścił Anglię i udał się do Szwajcarii. Nigdy nie powrócił do ojczyzny. Bliskość tych wydarzeń, a także fakt, że bohater dramatu dręczony jest wyrzutami sumienia, obciążony niewypowiedzianą winą, powodują, że część krytyków uważa „Manfreda” za utwór autobiograficzny, czy wręcz konfesyjny. Nieokreślonej natury związek Manfreda z Astarte jest uważany za odzwierciedlenie relacji między Byronem i Augustą.

Osoby:

Manfred

Strzelec

Opat z miasteczka St.Maurice

Manuel

Herman

Królowa Alpów

Ariman

Nemezis

Siostry przeznaczenia

Duchy

Fabuła:

Akt I

[galeria gotycka, północ] Manfred to bohater o cechach faustycznych, szlachcic mieszkający w Alpach Berneńskich. Jest targany przez poczucie winy, które jest związane ze śmiercią jego ukochanej Astarte (ale nie wiadomo jak :P). W monologu wyznaje, że obce są mu wszelkie namiętności, nadzieja, chęć życia, obojętne zło, dobro, nie zna trwogi. Czuje w sobie moc, by wezwać siedem duchów, u których szuka zapomnienia. Te duchy to kolejno: duch światła, duch gór i skał, duch mórz i oceanów, duch głębin ziemskich, duch wiatrów, duch nocy, duch planet. Duchy te rządzą jednak elementami świata ziemskiego, nie mogą więc przynieść Manfredowi zapomnienia.

[szczyt Góry Jungfrau] Manfred spotyka łowcę kozic. Początkowo nie widzi jego obecności, wypowiada pragnienie śmierci, łowca kozic jednak pomaga mu zejść ze stromego zbocza i uniemożliwia samobójstwo.

Akt II

[Chata w Alpach] Manfred widzi krew w winie, mówi jednak że nikogo nie zabił oprócz w otwartej walce, chyba że w walce; Strzelec chce się modlić za Manfreda, ten jednak nie chce litości, odchodzi.

      [Dolina w Alpach, wodospad] Manfred przywołuje zaklęciem Królową Alpów; mówi, że od zawsze miał niewiele wspólnego z ludźmi. Wyjawia, że przez niego umarła jego ukochana. Królowa ofiaruje mu pomoc w zamian za posłuszeństwo. Manfred odrzuca propozycję., nie będzie niewolnikiem. Mówi o ukochanej: czym jest teraz? Pokutuje za jego grzechy

     [Szczyt Góry Jungfrau] Pojawiają się trzy Siostry Przeznaczenia, Nemezis, Ariman, który jest ich panem. Manfred nie chce uklęknąć przez Arimanem dopóki tamten też nie uklęknie. Manfred wzbudził litość Pierwszej siostry Przeznaczenia. Chce by Ariman przywołał ducha jego ukochanej- Astartę. Duch zjawia się, jest milczący, brak w niej dawnego blasku. Zjawa przepowiada mu na jutro śmierć. Nie odpowiada czy wybaczyła Manfredowi, ani czy jeszcze się kiedyś zobaczą. Manfred dziękuje duchom za pomoc

Akt III

      [Komnata w zamku Manfreda] Manfred zlecił przygotować wierzę służącemu Hermanowi, zjawia się opat z St. Maurice, dowiedział się, że Manfred ma kontakt ze złymi duchami; Manfred nie wypiera się, żaden śmiertelnik nie będzie jego pośrednikiem, Opat stara się przekonać go, że jeszcze nie jest za późno na odkupienie i pojednanie z Bogiem, Manfred czeka na śmierć. Opat odchodzi, wciąż chce jednak uratować nieszczęśnika

[Inna komnata] Manfred żegna się ze Słończem.

[Wzgórze niedaleko zamku] Herman wspomina ojca Manfreda, całkowite przeciwieństwo syna samotnika. Manuel chce opowiedzieć Hermanowi o wypadku w okolicach wieży w którym zginęła ukochana Manfreda, rozmowa zostaje przerwana przez opata idącego do Manfreda

[Wieża] W komnacie znajduje się duch, opat chce walczyć, ale duch grozi mu, że Manfred jest jego poddanym. Manfred odpędza duchy wezwane przez pierwszego, gardzi nimi. Manfred umiera (konanie nie jest trudne), opat boi się myśleć gdzie teraz znajdzie się dusza Manfreda