aaaaCzęsto usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.aaaa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Metoda  RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKA SHERBORNE

Weronika Sherborne korzystała z metody Rudolfa Labany.

Główną ideą jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń.

Metoda opiera się na prostocie i naturalności, może być przydatna do pracy z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi oraz emocjonalnymi.

Stosowanie metody w Polsce

W Polsce metoda ta została wprowadzona na przełomie lat 70/80. Zaczęto przeprowadzać szkolenia głównie dla nauczycieli szkół specjalnych, nauczycieli wychowania fizycznego i rehabilitantów oraz studentów psychologii i pedagogiki. Ruch Rozwijający w Polsce jest wykorzystywany na zajęciach z dziećmi upośledzonymi umysłowo, autystycznymi, z dziecięcym porażeniem mózgowym, z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania, z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. z domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych, dzieci głuchych i niewidomych.

Założenia metody ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi.

Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:

    1. Świadomości własnego ciała i usprawnienia ruchowego.

    2. Świadomości przestrzeni i działania w niej.

    3. Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Wyróżnione kryteria ruchu:

1. Ruch prowadzący do poznania własnego ciała:

Każdy człowiek odczuwa potrzebę kontrolowania własnego ciała, a ruchy wykonywane w tej kategorii pozwalają na poznanie poszczególnych części ciała, przy czym szczególną wagę przywiązuje się do stóp, kolan i bioder, ponieważ na nich opiera się ciężar ciała. Kontrola nad ruchami tych części ciała jest warunkiem utrzymania równowagi.

  Poznanie własnego ciała i kontrola nad jego ruchami prowadzi do ukształtowania się własnej tożsamości: wyodrębnienia własnego „ja”.

2. Ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym

Kategoria ta ma na celu wykształcenie orientacji w przestrzeni, aby wytworzyć związek między człowiekiem i otoczeniem. Zwykle występuje równolegle z poprzednią kategorią. Działania ruchowe odbywają się na podłodze, aby pomóc wytworzyć kontakt z podstawą i ugruntować stabilność. Są to fundamentalne ćwiczenia dla uzyskania poprawy stanu psychicznego, człowiek ma czuć się swobodnie w otaczającej go przestrzeni.

3. Ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem.

Celem tej kategorii jest budowanie zaufania do drugiego człowieka, nawiązywanie pozytywnych kontaktów oraz wzajemne poznanie i rozumienia potrzeb partnera. Ćwiczenia wykorzystywane w tej metodzie nazwane są „baraszkowaniem”- jest to powszechne zjawisko występujące w świecie ludzi, szczególnie u dzieci oraz w świecie zwierząt.

4. Ruch prowadzący do współdziałania w grupie

Celem tych ćwiczeń jest zaangażowanie wszystkich uczestników w aktywność ruchową. Ćwiczenia wykonywane są w trójkach lub większych grupach, bardzo ważne jest współdziałanie w grupie.

5. Ruch kreatywny

Cechami tej kategorii są: spontaniczność, kreatywność i swoboda.

Przykładem takich zajęć jest taniec, który nie opiera się na konkretnych krokach, lecz na swobodzie ruchów.

Ma pomóc w sposób twórczy wyrazić „siebie”.

Planowanie zajęć

Musimy być przygotowani do zajęć, ale ich przebieg może być inny od naszych wyobrażeń. Musimy podporządkować się do dzieci i ich możliwości, a nie odwrotnie, czasem trzeba pracować indywidualnie z dzieckiem.

Zasady prowadzenia zajęć:

Ø      Uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne;

Ø      Zajęcia powinny być przyjemnością dla dziecka.

Ø      Najważniejsze jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem.

Ø      Zajęcia odbywają się na podłodze.

Ø      Stosujemy naprzemiennie ćwiczenia dynamiczne i relaksacyjne, a na koniec ćwiczenia wyciszające.

Lista cech jakie powinien posiadać psychoterapeuta, opierający się na metodzie Ruchu Rozwijającego:

1. Nieprzeciętna sprawność intelektualna oraz krytycyzm.

2. Samodzielność, obrotność i wielostronność.

3. Żywe i nienasycone zainteresowanie.

4. Zainteresowanie ludźmi jako osobami, a nie jako materiałem do manipulowania; szacunek dla integralności drugiej osoby.

5. Wgląd we własne cechy osobowości, poczucie humoru.

6. Wrażliwość wobec wielorakości różnych oczekiwań ludzkich.

7. Tolerancja, postawa pozbawiona zarozumiałości.

8. Pilność, metodyczny styl pracy, zdolność znoszenia nacisków.

9. Zdolność do przyjęcia nastawienia terapeutycznego, zdolność tworzenia serdecznych i aktywnych stosunków z innymi.

10. Przyjmowanie odpowiedzialności.

11. Takt i gotowość do współpracy.

12. Prawość, samodyscyplina i stanowczość.

13. Subtelne wyczucie wartości etycznych.

14. Szerokie „zaplecze kulturalne” (człowiek wykształcony).

15. Duże zainteresowanie psychologią, szczególnie jej aspektami klinicznymi.

Korzyści płynące ze stosowania metody Weroniki Sherborne

1. Wyzwala swobodę zachowań i naturalność.

2. Daje okazję do rozładowania emocji.

3. Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb.

4. Daje pewność siebie.

5. Daje radość z działania w grupie.

6. Daje poczucie partnerstwa.

7. Nie jest ograniczona wiekiem uczestników.

Przykładowe ćwiczenia:

Ø      Marsz po obwodzie koła. Dzieci, w zależności od dźwięku instrumentu, który usłyszą, maszerują na całych stopach (tamburyno), na palcach (trójkąt), na piętach (kołatka).

Ø      Siad skulny: dzieci kręcą się dookoła osi w jedną i w drugą stronę na pośladkach odpychając się rękami.

Ø      Siad tyłem. Jedno dziecko wykonuje skłon, a drugie kładzie się na jego plecach.

Ø      Siad rozkroczny twarzą do siebie. Naprzemienne skłony i leżenie (przeciąganie partnera)

Ø      Improwizacja ruchowa przy muzyce z płyty CD. Swobodny taniec indywidualnie oraz w parach (według inwencji dzieci) w tempie wolnym oraz szybkim.

Ø      Prowadzenie „ślepca”. Jedno dziecko zamyka oczy i jest prowadzone przez opiekuna po sali w różnych kierunkach.

Ø      „Winda”. Dzieci stoją, opierając się o siebie plecami. Trzymając się pod ręce, próbują najpierw usiąść, a następnie wstać.

Ø      „Taczki”. Jedno dziecko łapie drugie pod kolana i prowadzi do przodu.

Ø      Leżenie na plecach z zamkniętymi oczami. Wskazywanie ręką kierunku skąd słychać dzwoneczek. (N. zmienia swoje położenie w sali, po czym dzwoni dzwoneczkiem)

Ø      Relaks – odpoczynek w pozycji leżącej przy spokojnej muzyce z cyklu „Muzyka relaksacyjna”. Wykonywanie głębokich wdechów nosem oraz wydechów ustami.