aaaaCzęsto usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.aaaa [ Pobierz całość w formacie PDF ]
PRACA KONTROLNA
SŁUCHACZ:
Roksana Gdulska
SZKOŁA:
Szkoła Policealna dla dorosłych „Copernicus”, oddział
Katowice
KIERUNEK:
Technik Weterynarii
SEMESTR: II
PRZEDMIOT:
Diagnostyka chorób zwierząt
PROWADZĄCY:
Przemysław Gacławski
TEMAT: Metody badania treści żwacza
1
Mówi się „Krowa jest zwierzęciem posiadającym 4 żołądki”.
Poniekąd
jest to trafne stwierdzenie, choć powinno zostać sprecyzowane.
U krowy i pozostałych przeżuwaczy występuje żołądek wielokomorowy. Oznacza to,
że składa się on z 4 komór (tzw. przed żołądków): żwacza, czepca, ksiąg i
trawieńca.
Żwacz (łac. rumen) stanowi pierwsza i największą komorę żołądka.
TOPOGRAFIA:
Żwacz zajmuje całą lewą połowę jamy brzusznej. Łączy się z
czepcem ujściem żwaczowo - czepcowym przechodząc swoją tylną częścią do
prawej połowy jamy brzusznej.
KSZTAŁT:
duży, spłaszczony, workowaty, podzielony na części przez bruzdy i rowki
WYŚCIÓŁKA:
brodawkowata błona śluzowa
ZADANIE ŻWACZA:
Pobierany przez bydło pokarm dzięki czynnościom skurczowym z
czepca dociera do żwacza gdzie ulega wstępnej maceracji (łac. maceratio -
rozmoczenie) po czym wrócić do jamy ustnej by w czasie przeżuwania ulec
rozdrobnieniu.
BADANIE ŻWACZA I JEGO TREŚCI:
Służy ono diagnozowaniu niestrawności pierwotnej. Natomiast badanie treści
żwacza pomaga w rozpoznaniu rodzaju niestrawności, wykryciu zaburzeń w treści
żwacza i ich natężeniu.
Pobieranie treści żwacza:
- Sonda metalowa z końcówką Więckowskiego
- Zagłębnik Hauptnera połączony z pompą ssącą
Oznaczenia wykonywane w treści żwacza:
Właściwości fizyczne
Zapach:
Prawidłowy – woń aromatyczna, zależna od rodzaju skarmianej paszy
● Kwaśny – niestrawność kwaśna (nadmiar węglowodanów w paszy)
● Amoniakalny – niestrawność zasadowa (nadmiar białka, mocznika)
● Gnilny – procesy gnilne lub martwicze w żwaczu
2
Barwa:
Prawidłowa – zależna od rodzaju karmy
● Zielona – żywienie pastwiskowe
● Zielonkawa – kiszonki
● Żółtobrunatna – słoma, kiszonki
● Szara – wysłodki, wywar, otreby
Konsystencja
– oceniana podczas przelewania treści z naczynia do naczynia
Prawidłowo – płynna, w małym stopniu lepka
● Silnie ciągliwa – domieszka śliny, w czasie sondowania
● Pienista – wzdęcie żwacza
● Zbyt płynna – mała aktywność procesów trawiennych
Szybkość opadania i podpływania cząstek stałych
– drobne i ciężkie cząstki
opadają, cząstki grubsze, włókniste wypływają na powierzchnie.
Wlewamy treść do 100 ml cylindra i liczymy czas od momentu wlania do końca
opadania i wypływania
Norma
– 5 – 10 min (bezpośrednio po nakarmieniu 3 min)
Właściwości chemiczne:
Odczyn (pH) płynnej treści
– badamy za pomocą pehametru lub pasków
wskaźnikowych
Norma
6,1 – 7,4
● Kwaśny – bezpośrednio po spożyciu kiszonek, niestrawność kwaśna
● Zasadowy (wysoki wskaźnik) – niestrawność zasadowa, gnicie w żwaczu
Próba na redukcję azotynów
– drobnoustroje żwacza redukują azotany zawarte w
paszy roślinnej do azotynów, a następnie do amoniaku. Próba ma na celu
wykazanie aktywności drobnoustrojów .
Prawidłowo
:
3
● W 1 probówce po 5 – 10 min
● W 2 probówce po 20 min
● W 3 probówce po 30 min
●
Przedłużenie
czasu – niestrawność, głód,
●
Skrócenie
czasu – pasza zielona, niestrawność z objawami wzdęcia i gnicia w
żwaczu
Ocena żywotności wymoczków metodą orientacyjną wg Halteniusa
– na
podgrzane szkiełko podstawowe nakładamy krople płynnej treści i oglądamy pod
mikroskopem
● Żywotność I stopnia – liczne, żywe wymoczki, brak martwych
● Żywotność II stopnia – liczne, mało ruchliwe wymoczki, liczne martwe
● Żywotność III stopnia – średnio liczne, słabo ruchliwe wymoczki, liczne martwe
● Żywotność IV stopnia – pojedyncze lub nieliczne, słabo ruchliwe wymoczki, liczne
martwe
● Żywotność V stopnia – pojedyncze martwe wymoczki
Oznaczanie liczby wymoczków
– do liczenia niezbędny jest mikroskop, komora
Fuchsa – Rosenthala – żywotność i liczba wymoczków odzwierciedla stan równowagi
środowiska w żwaczu
Norma
– 600 – 800 tys/1 ml
Najszybciej giną wymoczki duże, później w miarę nasilania się procesów
chorobowych giną średnie i małe
W
niestrawności
mogą zamierać wszystkie wymoczki
4
Bibliografia:
1.
Pilarski Waldemar, Koźniewski Stanisław „Anatomia i Fizjologia zwierząt”
PWRiL, Warszawa 1974
2.
Milart Zbigniew, „Anatomia Topograficzna Zwierząt Domowych”
PWRiL, Warszawa 1998
3.
Nicpoń Józef „Badania kliniczne w diagnostyce chorób wewnętrznych zwierząt domowych”
AXA, Warszawa 2003
4.
Blood D.C. „Poradnik lekarza weterynarii”
Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1994
5.
Pietrzak M. Gołębiowska M. „Hodowla Zwierząt” Tom 1
PWRiL, Warszawa 1996
5
[ Pobierz całość w formacie PDF ]