aaaaCzęsto usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.aaaa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Metodyka – dydaktyka szczegółowa – zespół praktycznych wskazówek dla nauczyciela, do nauczania

                       danego przedmiotu.

Wg. Słownika pedagogicznego

Nauka pedagogiczna, która zajmuje się analizą nauczania i uczenia się określonego przedmiotu.

Metodyka wf – obejmuje wszystkie formy pracy prowadzącego zajęcia ruchowe i jest dyscypliną 

                            zarówno teoretyczną jak i praktyczną.

Wg. teorii Gilewicza:

Metodyka wf powinna korzystać z dorobku nauk przyrodniczych:

·         fizjologii

·         higieny

·         wychowania zdrowotnego

oraz nauk społecznych i badających osobowość:

·         psychologii rozwojowej

·         dydaktyki ogólnej

·         teorii wychowania fizycznego

Metodyka wf zajmuje się:

1.       Analizą roli, celów i miejsca wf,

2.       Analizą procesów nauczania, kształcenia i wychowania,

3.       Analizą doboru treści programów nauczania dla różnych typów szkół,

4.       Planowaniem i dokumentacją pracy nauczyciela,

5.       Zasadami nauczania,

6.       Metodami nauczania,

7.       Formami nauczania i organizowania zajęć,

8.       Kontrolą i oceną postępów ucznia,

9.       Przyczynami niepowodzeń w pracy nauczyciela,

10.   Warunkami do realizacji zadań,

11.   Osobowością nauczyciela.

Wychowanie fizyczne w wielu krajach europejskich już w XIX w. zostało zaliczone do przedmiotów obowiązkowych w szkole.

J. Śniadecki

Za cel wych. fiz. stawia kszt. człowieka tak aby:

·         wszystkie części jego ciała były foremne i mocne

·         wszystkie zmysły doskonałe

·         wszystkie władze cielesne zupełne

Zdaniem M. Demela

·         pielęgnowanie, uprawianie, hartowanie, itp. nie może być nazywane wychowaniem

·         dziedziny te stają się dopiero wtedy wychowaniem, gdy odnosimy je do osobowości wychowania, do jego:

WOLI

ŚWIADOMOŚCI

EMOCJI

gdy będzie on

              ROZUMIAŁ

              UMIAŁ

              CHCIAŁ

pracować nad swoim ciałem.

W powojennej Polsce w latach 60-70-tych krytykowano:

·         przesadne stosowanie w procesie wych. fiz. ścisłego nauczania techniki ruchu,

·         i nacisk na wynik sportowy.

·         (w pracy nauczyciela stwierdzono nadmiernie rozbudowany dydaktyzm ruchowy).  

Można oceniać za umiejętność i wiedzę ale nie wolno za sprawność.

Wierzono w potęgę nawyków ruchowych

Nowoczesne tendencje we współczesnej teorii wychowania fizycznego stały się inspiracją do zasadniczych zmian, jakie nastąpiły w:

                                          STRUKTURZE

                                          TREŚCI

                                          ORAZ CELACH

              kształcenia i wychowania w nowym programie (połowa lat 70-tych).

Wskazania praktycznych działań były następujące:

1.       Należy rozszerzyć limit czasu na zorganizowane zajęcia z młodzieżą – dające możliwość wszystkim uczniom czynnego wypoczynku.

2.       Konieczne jest udoskonalenie procesu wychowania fizycznego, tzn. jakościowy zwrot w myśleniu i działaniu pedagogicznym - uczeń powinien wiedzieć dlaczego w procesie wf stosuje się te a nie inne:

FORMY

ŚRODKI I METODY

TECHNIKI

jakie ćwiczenia rozwijają poszczególne układy.

3.       Wdrażać uczniów do:

SAMOWYCHOWANIA

SAMOOCENY
SAMOKONTROLI

4.       Wyzwalać ambicję, potrzeby systematycznej pracy nad własną:

SPRAWNOŚCIĄ

TROSKĄ O ZDROWIE

I RACJONALNY WYPOCZYNEK

5.       Sport (nawet w zajęciach pozalekcyjnych) nie ma stanowić celu samego w sobie, lecz ma stwarzać młodzieży warunki i okazję do współzawodnictwa, gdzie ocenia się sprawność i siłę charakteru.

Nowy program w pierwotnym założeniu określał:

Ogólne cele kształcenia i wychowania

Określały co uczeń powinien osiągnąć w czasie edukacji z zakresu wychowania fizycznego.

Cele etapowe

wyznaczały co uczeń powinien osiągnąć po realizacji programu w danym typie szkoły.

Szkoła podstawowa

1.       Wszechstronnie rozwinąć swój organizm, skorygować nabyte we wcześniejszym okresie wady postawy.

2.       Osiągnąć możliwie najwyższy poziom sprawności motorycznej właściwy dla wieku rozwojowego.

3.       Opanować podstawowe umiejętności ruchowe z różnych dyscyplin sportowych objętych programem.

4.       Opanować wiadomości i umiejętności umożliwiające bezpieczną organizację zajęć ruchowych w różnych warunkach środowiskowych

INDYWIDUALNIE

GRUPA RÓWIEŚNICZA

Zadania dla prowadzącego

Zajęcia

Różne etapy rozwoju

Od 3 do 6 roku życia (od 3-4 i od 5-6)

Budowa:

·         nieproporcjonalna (stosunkowo duża głowa, krótka szyja, długi tułów);

·         duże grupy mięśniowe dobrze rozwinięte, mniejsze słabo;

·         okres pewnej stabilizacji procesów rozwojowych;

·         serce proporcjonalnie większe niż u dorosłych;

·         większa powierzchnia oddechowa płuc;

·         niskie ciśnienie.

Motoryka:

·         ruchy globalne, swobodne, całym ciałem;

·         duża gibkość;

·         występuje tzw. „rozrzutność ruchowa” (ruchy dodatkowe);

·         wraz z rozwojem poprawia się koordynacja i technika ruchów;

·         dziecko szybko się męczy i szybko wypoczywa.

...