aaaaCzęsto usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać.aaaa [ Pobierz całość w formacie PDF ]
Konstruowanie indywidualnych programów pracy z dzieckiem upośledzonym umysłowo
w stopniu głębokim
            
 > 
 > 
Dzieci z głębokim upośledzeniem umysłowym stanowią dla nauczycieli szczególne wyzwanie. W ich terapii, aby możliwy był
rozwój, nie wystarczy stworzenie ogólnie korzystnej atmosfery czy też zorganizowanie zajęć ogólnorozwojowych. Niezbędne
jest stworzenie kolejnych kroków rozwojowych razem z dzieckiem i z pomocą jego rodziców.
Praca z dziećmi z głębokim upośledzeniem umysłowym, ze względu na swoją specyfikę, winna przebiegać w sposób
przemyślany, uporządkowany i konsekwentny. Należy dążyć do zorganizowania środowiska dziecka w stopniu możliwie
najwyższym, tak aby chaos wrażeń i doznań zastąpić przewidywalnością zdarzeń. Taka strukturyzacja otoczenia daje dziecku
możliwość antycypacji (przewidywania) kolejnych czynności i tym samym wymusza potrzebę porozumienia się ze światem
zewnętrznym. Warto więc zadbać aby dziecko posiadało własną szafkę, krzesło i stolik aby otoczenie i warunki w których
prowadzona jest rewalidacja były stałe i możliwie niezmienne. Wszelkiego rodzaju zmiany, w szczególności wyposażenia sali,
powinny być wprowadzane stopniowo i o ile to tylko możliwe, w obecności ucznia. Każda czynność lub zadanie powinno być rozłożone na kolejne kroki
i wykonywane zawsze w taki sam sposób. Na zajęciach kontakt z dzieckiem winny posiadać tylko znane dziecku osoby i w miarę możliwości osób tych
powinno być jak najmniej. W codziennej komunikacji stosować należy język prosty i jasny, a wypowiedzi powinny być krótkie i precyzyjne, bez
zbędnych ozdobników. Dobrze jest wzbogacać wypowiedzi gestami, znaczącymi ruchami lub pokazami. Spełnienie tych warunków stworzy dziecku
bardziej przyjazne środowisko, w którym będzie czuć się bezpiecznej.
W pracy z dzieckiem głęboko upośledzonym nieodzowny jest indywidualny program pracy,
skonstruowany z uwzględnieniem rzeczywistych potrzeb i możliwości psychofizycznych. Taki
program to swoisty plan pracy nauczyciela z uczniem, w którym wyznaczone są główne
i pośrednie cele terapii oraz właściwie dobrane ćwiczenia terapeutyczne, z uwzględnieniem
indywidualnych predyspozycji i preferencji dziecka, oraz jego potrzeb.
Zgodnie ze wskazaniami § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30
stycznia 1997 roku w sprawie zasad organizowania zajęć rewalidacyjno‐wychowawczych dla
dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim, nauczyciel prowadzący we
współpracy z psychologiem ma obowiązek opracować indywidualny program rewalidacyjno‐
wychowawczy dla osób skierowanych przez poradnię psychologiczno‐pedagogicznej do udziału
w zajęciach indywidualnych. Celem zajęć jest wspomaganie rozwoju dzieci i młodzieży,
rozwijanie zainteresowania otoczeniem oraz uzyskiwanie niezależności od innych osób
w funkcjonowaniu w codziennym życiu.
W szczególności program powinien obejmować:
naukę nawiązywania kontaktów w sposób odpowiedni do potrzeb i możliwości uczestnika;
kształtowanie sposobu komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom uczestnika;
usprawnianie ruchowe i psychoruchowe w zakresie dużej i małej motoryki, wyrabianie orientacji w schemacie własnego ciała i orientacji
przestrzennej;
wdrażanie do osiągania optymalnego poziomu samodzielności w podstawowych sferach życia;
rozwijanie zainteresowań otoczeniem, wielozmysłowe poznawanie tego otoczenia, naukę rozumienia zachodzących w nim zjawisk, kształtowanie
umiejętności funkcjonowania w otoczeniu;
kształtowanie umiejętności współżycia w grupie;
naukę celowego działania dostosowanego do wieku, możliwości i zainteresowań uczestnika oraz jego udziału w ekspresyjnej aktywności.
Indywidualny program terapeutyczno‐edukacyjny należy przygotowywać w oparciu o:
diagnozę umiejętności funkcjonalnych dziecka, sporządzoną na potrzebę opracowywania programu;
analizę dotychczasowego przebiegu procesu rewalidacji na podstawie dostępnej dokumentacji, np. orzeczenia z Poradni Psychologiczno‐
Pedagogicznej, anamnezy dziecka, diagnozy specjalistycznej, itp.;
opinie i wnioski rodziców oraz nauczycieli i terapeutów pracujących z dzieckiem;
obserwacje i spostrzeżenia osoby sporządzającej program.
Osoba konstruująca indywidualny program edukacji i terapii musi w pierwszej kolejności dokonać szczegółowej analizy możliwości i potrzeb dziecka.
Podstawę tej analizy stanowią przede wszystkim wyniki przeprowadzonej odpowiednią metodą diagnozy funkcjonalnej jak również posiadane
informacje ze zgromadzonych dokumentów, przeprowadzonych wywiadów z rodzicami i obserwacji własnych. Wnioski z takiej analizy, po konsultacji
z rodzicami i innymi terapeutami pracującymi z dzieckiem stanowią wiarygodne dane, dzięki którym możliwe jest opracowanie indywidualnego
programu. Bardzo ważne jest, aby, rodzice lub opiekunowie dziecka aktywnie współuczestniczyli zarówno podczas przeprowadzania diagnozy
funkcjonalnej jak i przy wyznaczaniu ogólnych i szczegółowych celów terapii. Zrozumienie i zaakceptowanie przez rodziców wybranych metod pracy
wpływa korzystnie na współpracę z nauczycielem i w konsekwencji na przebieg całego procesu edukacji dziecka. Dodatkowym czynnikiem wpływającym
na podniesienie skuteczności prowadzonej edukacji, może być jej rozszerzenie zaleceń o pracę z dzieckiem w domu. Dlatego w indywidualnym
programie pracy nie powinno zabraknąć opisu rodzaju ćwiczeń i zabaw opracowanych specjalnie na potrzebę pracy w warunkach domowych. Z drugiej
na podniesienie skuteczności prowadzonej edukacji, może być jej rozszerzenie zaleceń o pracę z dzieckiem w domu. Dlatego w indywidualnym
programie pracy nie powinno zabraknąć opisu rodzaju ćwiczeń i zabaw opracowanych specjalnie na potrzebę pracy w warunkach domowych. Z drugiej
strony, informacje rodziców o ważnych, istotnych dla dziecka zdarzeniach, które miały miejsce w domu, mogą okazać się przydatne, na przykład przy
doborze ćwiczeń. Warto również zaplanować i uzgodnić sposób komunikacji pomiędzy rodzicami a terapeutą (dziennik obserwacji, plan spotkań
z rodzicami).
Indywidualny program rewalidacyjno‐wychowawczy powinien zawierać:
dane personalne dziecka;
krótką charakterystykę dziecka (dominujące nastroje, ulubione formy aktywności, zachowania nietypowe);
zalecenia, wskazówki, uwagi dotyczące postępowania wobec zachowań nietypowych;
wnioski z analizy możliwości i potrzeb edukacyjnych dziecka;
cele ogólne i szczegółowe;
opis przebiegu sesji terapeutycznej ‐ ogólny ramowy program dnia, porządkujący system pracy, uwzględniający w części merytorycznej sposoby
realizacji określonych celów: ogólnego oraz celów szczegółowych;
zalecenia i propozycje ćwiczeń do realizowania w domu dziecka ‐ indywidualny program domowy;
odpowiednią ilość zestawów ćwiczeń, zadań i zabaw terapeutycznych, pogrupowanych zgodnie z wyznaczonymi celami szczegółowymi, dający
możliwość wyboru odpowiedniego ćwiczenia w zależności od różnych czynników, np. stan psychofizyczny dziecka, itp.;
tygodniowy harmonogram zajęć dziecka uwzględniający wszystkie planowane zajęcia, w których dziecko ma uczestniczyć;
opis sposobu badania postępów terapeutyczno‐edukacyjnych;
zgodę rodziców na realizację programu;
podpis osoby odpowiedzialnej za przygotowanie programu i pełniącej nadzór merytoryczny, np. dyrektora szkoły.
Jak określamy cele ogólne i szczegółowe?
Najważniejszą i zarazem najtrudniejszą czynnością związaną z konstruowaniem indywidualnego programu terapeutycznego jest wyznaczenie
odpowiednich celów edukacyjnych, które dziecko powinno osiągnąć w określonym przedziale czasowym. Istotne jest, by określić cel ogólny (główny)
oraz cele szczegółowe (pośrednie), których zrealizowanie przybliży dziecko do osiągnięcia celu ogólnego. Tak oto cel terapii realizowany będzie metodą
„małych kroczków” poprzez osiąganie konkretnych celów szczegółowych.
Do określenia celów ogólnego i pośrednich, należy posiłkować się przede wszystkim przeprowadzoną analizą aktualnych możliwości i potrzeb dziecka.
Wnioski z takiej analizy, zazwyczaj pozwalają na określenie kilku celów ogólnych, a co za tym idzie wielu celów szczegółowych. Oczywiste jest,
że wszystkich celów jednocześnie nie da się realizować dobrze. Dlatego należy dokonać wyboru jednego lub kilku zadań podstawowych, które będą
realizowane w określonym przedziale czasu, przy jednoczesnym odłożeniu lub też realizacji z mniejszą intensywnością innych zadań. Priorytetem staje
się więc dążenie do zrealizowania wybranych celów szczegółowych, które należy tak dobrać, aby dawały dziecku szansę samodzielnej aktywności
i pozwoliły nabywać umiejętności w różnych sferach. Można więc wybrać po jednym zadaniu dotyczącym samoobsługi, porozumiewania się
i umiejętności poznawczych lub innych. Wszystko to, czego chcemy nauczyć, musi być w zasięgu możliwości dziecka i powinno być rzeczywiście
przydatne w jego życiu codziennym.
Sposób konstrukcji sesji terapeutycznych
Praca z dziećmi upośledzonymi w stopniu głębokim winna być prowadzona w formie sesji terapeutycznych, rozumianych jako zaplanowany
i uporządkowany ciąg czynności (ćwiczeń, zabaw) realizowanych według ściśle określonego schematu i dążących do osiągnięcia celów. Taki ramowy plan
dnia powinien być dla uczestniczącego w terapii dziecka spójny, przejrzysty, przewidywalny, a co ważniejsze stymulujący konieczność podejmowania
prób porozumiewania się ze światem (przekazywania informacji).
W najprostszym modelu sesji terapeutycznej można wyróżnić następujące etapy:
Czynności przygotowawcze
(bez udziału dziecka): przygotowanie pomieszczenia (miejsca terapii) i pomocy dydaktycznych, rozmowa
z opiekunem lub terapeutą wcześniej pracującym z dzieckiem (pozyskanie informacji o stanie emocjonalnym dziecka), przygotowanie do zajęć
(przegląd notatek, obserwacji z poprzednich zajęć), itp.
Część wstępna
, otwierająca: przywitanie, nawiązanie pierwszego kontaktu z dzieckiem, przeprowadzenie ćwiczeń i zabaw, których celem jest
pogłębianie kontaktu emocjonalnego z terapeutą, rozładowujących lęki, uspakajających rozluźniających napięcie mięśniowe, wytwarzające
poczucie bezpieczeństwa w kontakcie z terapeutą. Realizowane na tym etapie zadania, powinny być szczególnie lubiane i akceptowalne przez
dziecko. Podczas realizacji tego etapu terapeuta analizuje stan emocjonalny i zaangażowanie dziecka i podejmuje decyzję co do szczegółów
przebiegu dalszej części zajęć (dobór dalszych ćwiczeń i zabaw).
Część zasadnicza
‐ realizacja określonych w indywidualnym programie terapeutycznym celów pośrednich tj. przeprowadzenie odpowiednio
przygotowanych zadań i zabaw pomagających w opanowaniu przez dziecko danej czynności (określony cel szczegółowy). Podczas wykonywania
ćwiczeń, w zależności od potrzeb, można stosować przerwy relaksacyjne.
Część końcowa
‐ zabawy relaksujące (wyciszające, uspokajające).
Dobór pomocy dydaktycznych
Integralną część każdego programu powinno stanowić zestawienie planowanych do wykorzystywania materiałów dydaktycznych. Właściwy i trafny dobór
pomocy, szczególnie w przypadkach pracy z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu głębokim, może w istotny sposób wpłynąć na wynik
prowadzonej terapii. Niezastąpione w tym przypadku są pomysłowość, wyobraźnia i doświadczenie nauczyciela. Niemniej w doborze pomocy
dydaktycznych warto kierować się kilkoma czynnikami:
dydaktycznych warto kierować się kilkoma czynnikami:
l
zapewnienie bezpieczeństwa
l
zapewnienie właściwej funkcji, jaką mają spełnić pomoce podczas ćwiczeń. Zalecane są przedmioty codziennego użytku, które przybliżają świat
w którym dziecko żyje, oraz pomoce stymulujące samodzielne ich używanie
l
uwzględnianie wieku dziecka i jego warunków psychofizycznych, oraz indywidualnych preferencji i zainteresowań
l
dbałość o estetykę i naturalność pomocy dydaktycznych (kształt, wielkość i struktura zbliżona do przedmiotów życia codziennego).
Istnieje zatem potrzeba indywidualnego doboru pomocy do określonego ćwiczenia, ze szczególnym uwzględnieniem reakcji dziecka na dobrany
przedmiot.
Dokumentacja prowadzonych zajęć
Zgodnie z zapisami § 10 ust. 1 wcześniej cytowanego rozporządzenia pełna dokumentacja prowadzonych zajęć rewalidacyjno‐wychowawczych, powinna
obejmować:
orzeczenie kwalifikacyjne poradni psychologiczno‐pedagogicznej;
dziennik zajęć dydaktyczno‐wychowawczych
zeszyt obserwacji, w którym wpisywane są informacje dotyczące m.in.: zmian w zakresie małej i dużej motoryki, aktywności własnej,
koncentracji uwagi, współdziałania, opanowania nowych umiejętności, dominującego nastroju i emocji w czasie ćwiczeń, umiejętności
w zakresie samoobsługi oraz zachowań niepożądanych, itd.
Niezwykle ważnym elementem profesjonalnego prowadzenia zajęć rewalidacyjno‐wychowawczych jest umiejętność poprawnego dokumentowania
przebiegu pracy. Czynność ta jest również niezbędna do przeprowadzenia analizy realizacji programu oraz bieżącej rejestracji postępów
lub niepowodzeń dziecka.. Praktycznym sposobem zapisywania wszelkiego rodzaju uwag podczas zajęć może być korzystanie z wcześniej
przygotowanych luźnych kartek (tzw. fiszki), lub prowadzenie zeszytów obserwacji. Należy również pamiętać, o odnotowywaniu informacji
przekazywanych przez rodziców i innych osób opiekujących się dzieckiem. Okresowe przeglądanie zapisanych obserwacji, może okazać się bardzo dużą
pomocą w pracy, gdyż umożliwia bieżące śledzenie postępów dziecka i modyfikowanie programu, a także planowanie pracy na przyszłość.
Analiza realizacji programu i jego weryfikacja
Kolejnym merytorycznym etapem konstruowania indywidualnego programu jest określenie sposobu badania skuteczności prowadzonej terapii. Należy
więc zaplanować tryb oraz częstotliwość przeprowadzania analizy realizowanego programu. Taką analizę, dobrze jest przeprowadzać w regularnych
odstępach czasowych w poszerzonym gronie, tj. z udziałem rodziców i specjalistów pracujących z dzieckiem: psychologa, pedagoga, logopedy,
rehabilitanta (lub nauczyciela WF). Podstawą analizy są wyniki przeprowadzonej diagnozy funkcjonalnej oraz informacje uzyskane z obserwacji
zachowań dziecka. Efektem takiej analizy i weryfikacji wybranych celów możne być podjęcie jednej z następujących decyzji:
l
dane zadanie zostało zrealizowane (cel szczegółowy został osiągnięty) i tym samym należy przystąpić do realizacji nowego zadania,
l
zadanie należy kontynuować w niezmienionej formie (istnieje prawdopodobieństwo osiągnięcia celu szczegółowego),
l
zadanie należy kontynuować, przy czym istnieje potrzeba modyfikacji wybranej metody za pomocą której realizowane jest to zadanie,
l
należy zrezygnować z realizacji zadania.
Niezwykle trudna, a często i frustrująca jest taka sytuacja, w której ani rodzice, ani nauczyciele nie mogą odnotować postępów dziecka. W pracy
z osobami z głębokim upośledzeniem sukcesy bywają niewielkie i zdarzają się stosunkowo rzadko, a powolne zmiany nie są dostrzegane, gdy nie
notujemy bieżących obserwacji. Terapeuta, nie mając żadnej skali porównawczej, nie zrozumie procesu rozwojowego nad jakim ma czuwać i jaki
powinien wspomagać. Długotrwały brak postępów dziecka jedynie pogłębia frustrację rodziców i nauczyciela, powodując często pesymizm odnośnie
prognoz terapii i edukacji, pasywność wobec samego dziecka, oraz szybkie „wypalenie zawodowe”.
Opracowanie: Marzena Mieszkowicz
Bibliografia:
1. Kielin J. ‐ Rozwój daje radość, Gdańsk 1999;
2. Kwiatkowska M. ‐ Dzieci głęboko niezrozumiane, Warszawa 1997;
3. Młynarska M., Smereka T. ‐ Psychostymulacyjna metoda kształtowania i rozwoju mowy oraz myślenia, Warszawa 2000;
4. Orkisz M. ‐ Towarzyszenie w rozwoju osobie z głębokim upośledzeniem umysłowym; w: Rewalidacja nr 2, Warszawa 1997.
 > 
 > 
[ Pobierz całość w formacie PDF ]